Ёсьць краіны, дзе бяз візы
Ня пушчаюць, хоць памры...
Часам цягнуць нас капрызы
I ў Шанхай, і ў Канакры.
I багатыя хаценьні,
I супыну ім няма.
I палаюць лятуценьні,
Думка ўспыхвае сама.
Я хацела-б, каб сказаў ты,
Парушаючы спакой,
Што падаўся ў касманаўты
I мяне бярэш з сабой...
Край таемны, непачаты,
Да палёту кліча нас.
Аж хвалююцца дзяўчаты
Праз такі нэрвозны час.
I жаданьні ў марах месяць:
Дзесьці воддаль ад зямлі
Адгуляць мядовы месяц
На касьмічным караблі.
|
|
